Mourinho masowego rażenia

Wprawdzie ciągle się asekuruje mówiąc, że to szejkowie z City są faworytami do wygrania ligi, a on przecież dopiero co przyszedł i ma młody zespół jeszcze do wygrywania niegotowy. Znamy się jednak od lat, nie damy się już na to nabrać – trener Chelsea gra bez przerwy, nie potrzeba mu nawet meczu, wystarczą konferencje prasowe, na których uprawia swoje psychologiczne wojenki. Zrzuca presję na Pellegriniego, a sam robi to, do czego jest stworzony – idzie na mistrza. Bez sentymentów i patrzenia na koszty – idzie w imponującym stylu.

Potrafi jego zespół zagrać wszystko. Z przeciętniakami gra często też niby przeciętnie, nudno, wymęcza niejednokrotnie minimalne zwycięstwa. Ktoś powie – słaba Chelsea, a powiedzieć powinien: Chelsea wyrachowana, chłodna i cyniczna. Wkłada dokładnie tyle wysiłku, ile potrzeba do regularnego ciułania punktów w meczach do zapomnienia. Dokładnie tak, jak przez lata robił to Alex Ferguson.

Energię, przede wszystkim tą psychiczną, kumulują londyńczycy na mecze wagi ciężkiej. Nie przegrali z nikim z czołówki. Wyjazdy na Old Trafford i Emirates? Spokojne 0:0. Tottenham na White Hart Lane? 1:1. Jedzie Mourinho na obce tereny nie tyle po to, by nie przegrywać (choć nie przegrywa), ile po to, by frustrować konkurencję nie dając jej wygranych nad samym sobą. Nie dawać poczucia siły, pewności siebie, a raczej tą pewność regularnie zachwiewać.

A u siebie? Liverpool 2:1. Manchester City 2:1. Manchester United 3:1. Czyli odwrotnie – robi to, czego konkurencja nie potrafi, wygrywa na własnych salonach szlagiery. Zyskując przy tym poczucie siły, wlewając we własnych graczy pewność siebie i, znów, odbiera to konkurencji. Nie potraficie nas pokonać na własnych trawach, nie umiecie nawet zremisować u mnie.. Zwłaszcza ostatni pojedynek z drużyną Moysa był symboliczny: zagrał Manchester jeden z lepszych meczów w sezonie, być może najlepszy na wyjeździe, a i tak przegrał wyraźnie. Poniżająca bezsilność.

Imponuje zespół Mou reakcjami na wydarzenia. Przegrywał z Liverpoolem od samego początku, to zagrał najlepszą połówkę w sezonie, i na przerwę schodził prowadząc 2:1. Potem kontrolował już przebieg meczu, tak, jak i kontrolował ten z United od początku. Co z tego, że chłopcy Moysa dokazywali przez chwilę, im bezczelniej i odważniej poczynali sobie, tym bardziej nieuchronne wydawały się wychowawcze klapsy. I dostali trzy, nie wiedząc za bardzo, kiedy i jak. I znów profesor schował się w cieniu i cierpliwie dawał się wyszumieć nieborakom.

Tak, Chelsea pod batutą dyrygenta Mourinho jest jak wszystko potrafiąca zagrać orkiestra. Kiedy trzeba – zakapiorsko broni, kiedy trzeba – z furią atakuje. Zmienia styl w zależności do meczu, ale i w środku pojedynczej gry, przejścia między jednym nastawieniem, a drugim są tak szybkie i płynne, że rywal nie jest w stanie w porę się połapać, ani przegrupować. Wszystko wedle planu dyrygenta, który projektuje sobie mecz jeszcze przed pierwszym gwizdkiem, a ten zazwyczaj rozgrywa się według jego scenariusza.

Nawet ludzi dobiera sobie w zależności od potrzeb. Jak na bitwy najcięższe potrzebuje cyngla, któremu ręka (noga) nie zadrży przy egzekucji, to bierze zaprawionego w takich bojach Eto’o. Ten trafia Manchester trzy razy, trafia też rozstrzygająco Liverpool. W spokojniejszych potyczkach możesz sobie odpocząć, usiąść na ławce, szykuj się na następne zwarcia na szczycie, tam będziesz potrzebny. W międzyczasie odkurzamy Torresa, piękniejącego zresztą pod Mourinho z dnia na dzień.

Rotuje składem trener ochoczo, a skład ma pęczniejący od talentów. Głęboko w rezerwie jest jeszcze, podobno znakomicie pracujący na treningach, Demba Ba. W środku pola nie da się pomieścić wszystkich technicznych cudów natury, obrona też imponuje. Kto jednak pod komendę trenera się nie nadaje, ten bezwzględnie jest odsuwany, choćby był to zjawiskowy Juan Mata, który wymyślił w zeszłym sezonie zatrzęsienie asyst. Nie pasował mu Romeo Lukaku, to odesłał Belga na wypożyczenie do Evertonu (o tym, czy był to błąd, zdecydują wyniki Chelsea).

Na transferowych rynku też Portugalczyk działa nie licząc się z kosztami. Zakontraktował wspomnianego wcześniej Eto'o. Przelicytował – i upokorzył tym samym – Tottenham, już ugadany z bajecznym Willianem. Właśnie za 25 mln € odkupił z Benfiki Matica, sprzedanego wcześniej za 5… Wszystko po to, by wygrywać. Natychmiast.

Oczywiście Chelsea, jak każdemu, zdarzyły się porażki, ale wielkość drużyny poznaje się po tym, że swoich porażek właściwie nie zauważa. Przegrali The Blues dwa razy w Lidze Mistrzów z Basel? Co z tego – i tak wyszli z pierwszego miejsca w grupie. Zdarzyło się im potknąć w lidze? Co z tego – mają tylko dwa punkty straty do Arsenalu, grającego najlepszy sezon od lat, i tylko punkt do fantastycznego Manchesteru City. I wygodną, do ataku samego szczytu pod koniec sezonu, pozycję w cieniu, tuż za liderami, których może, według jednej z teorii, dodatkowo obciążać presja bronienia, co kolejkę, fotelu lidera.

Odpadł z Pucharu Ligi? To najmniej ważna rozgrywka w kraju, dla wielu do zlikwidowania, żeby odciążyć przepełniony kalendarz. Przegrał w Superpucharze Europy? To była ledwie przystawka do sezonu, jeden z pierwszych jego meczów, zresztą fantastyczny, przegrany dopiero po karnych, do których Bayern doprowadził w ostatniej minucie dogrywki.

Wyniki Mourinho imponują tym bardziej, iż Portugalczyk przyzwyczajał do sukcesów, ale głównie w drugim sezonie pracy. W pierwszym zazwyczaj robił porządek w klubie, na każdej płaszczyźnie – od koloru szczotki, którą myją szatnie sprzątaczki, przez fryzurę klubowego kucharza, po Ipodową biblioteczkę muzyczną swoich graczy. Dopiero jak poukładał spraw po swojemu – zabierał się za konkretne wygrywanie.        

W swoim drugim romansie z Chelsea Mou imponuje od początku. Może dlatego, że nie wchodził do całkiem nieznanej sobie drużyny. Z właścicielem już mieli okazję się poznać (z dobrej i złej strony), ze starą gwardią nie tylko się zna, ale i lubi (Cech, Terry, Lampard). Mimo, że ciągle się asekuruje, że – jak zapewnia – zespół jest cały czas w trakcie budowy i pojmowania jego wizji to aż strach pomyśleć, co będzie, jak już się zbuduje i wizję pojmie.